Sytuacja ta zmieniła się począwszy od 1950 roku, kiedy to Muzeum w Cieplicach - jak wiele tego typu placówek w Polsce - stało się muzeum państwowym. Obligowało to tę instytucję do działań zgodnych z profilem działalności muzealnej, a w tym do organizowania wystaw czasowych.
Pierwszą ekspozycję czasową cieplickie muzeum zorganizowało w 1951 roku. Zgodnie ,,z duchem czasu” dotyczyła ona przyrody ZSRR i najważniejszych przedstawicieli nauki tego komunistycznego kraju. Wystawa realizowała cele propagandowe i miała głównie pogłębiać przyjaźń polsko - radziecką.
Zorganizowano ją w dwóch salach Długiego Domu ( dzisiaj hotelu ) będącego wówczas siedzibą Muzeum.
W pierwszej sali, na głównej ścianie umieszczono portret Stalina i flagę ZSRR. Poniżej powieszono podobizny: Miczurina (Iwana Władimirowicza ), hodowcy i sadownika , członka Akademii Nauk ZSRR; Łysenki ( Trofima Denisowicza ), agrobiologa, twórcy pseudonaukowej teorii, który miał rangę najwybitniejszego autorytetu w dziedzinie sowieckiej biologii; Lepieszyńskiej (Olgi Borisowny), twórczyni pseudonaukowej teorii możliwości stworzenia żywej komórki oraz Pawłowa ( Iwana Pietrowicza) fizjologa, laureata Nagrody Nobla. Na pozostałych ścianach zaprezentowano mapę ZSRR, na której zaznaczone były obszary leśne tego kraju, a także portret Bolesława Bieruta, cytaty z utworów Adama Mickiewicza i Juliusza Słowackiego oraz flagę Polski. Na środku tej sali ustawiono globus XVIII wieczny ze zbiorów Muzeum. W drugiej sali zaprezentowano w gablotach modele dermoplastyczne ptaków i innych zwierząt występujących na obszarze ZSRRR.
Następną ekspozycję czasową zorganizowano w 1955 roku już po śmierci Stalina. Nawiązywała ona również do polsko - rosyjskiej ,,przyjaźni”, ale jakże miała inny charakter i wymiar. Nosiła tytuł ,, Rosyjscy malarze realiści XIX wieku”.
W 1957 roku, po tzw. odwilży w 1956 roku, Muzeum pokusiło się o zorganizowanie zupełnie czegoś nowego. Była to wystawa 18 obrazów polskich artystów współczesnych, przeważnie z terenu Dolnego Śląska: R. Gachowskiego, S. Glińskiej, K. Głuza, W. Gałkowskiej i H. Grocholskiego. Zwiedzający nie byli jeszcze przygotowani do odbioru prawdziwej sztuki współczesnej ponieważ wychowywali się do tej pory na socrealizmie i byli do niego przyzwyczajeni. Ich reakcję na tę prezentację doskonale oddaje relacja z tego wydarzenia zamieszczona w sprawozdaniu z działalności Muzeum za ten rok: „Jeśli chodzi o stosunek do tej wystawy ze strony zwiedzających, to ocena jej była zdecydowanie negatywna. Przejawiło się to w uwagach wpisanych do osobnej księgi wyłożonej w tym celu przez kierownika Muzeum. Uwagi te posiadały częstokroć formę niecenzuralną. Zresztą księga ta została ukradziona”.
W następnych latach poszło już znacznie lepiej. W 1959 roku Stowarzyszenie PAX z Wrocławia przygotowało w Cieplicach wystawę fotograficzną „Prawda o Ziemiach Zachodnich.
Rok później zorganizowano już aż pięć wystaw, w tym, np. wystawę fotografii Jana Korpala. Od 1963 roku Muzeum brało udział w obchodach ,,Września Jeleniogórskiego’’, organizując liczne coroczne przyrodnicze ekspozycje fotograficzne. Później trwały przygotowania do przeniesienia Muzeum do nowej siedziby ( 1964- 1966 ) i nie było możliwości organizowania wystaw czasowych. Po przeniesieniu się Muzeum z Długiego Domu do Pawilonu Norweskiego, organizacja wystaw czasowych została całkowicie zarzucona.
Kiedy bowiem Tadeusz Gumiński, kierownik Muzeum Miedzi w Legnicy, zaproponował pośrednictwo w zorganizowaniu w nowej siedzibie Muzeum Przyrodniczego w Cieplicach Śląskich Zdroju ( nazwa Muzeum od 1954 roku), ekspozycji z Muzeum Ziemi PAN w Warszawie , pt. ,,Wyprawa paleontologiczna na pustynię Gobi”’, odpowiedź była następująca: ,,Niestety w/w wystawy Muzeum w Cieplicach nie może przyjąć z powodu braku powierzchni ekspozycyjnej”. Nie przewidziano jej bowiem, kiedy projektowano nową siedzibę Muzeum, a sala do organizacji wystaw czasowych została wygospodarowana, kosztem innych pomieszczeń, dopiero w latach 90. XX wieku.
