Zbrodnia Sylwestra Bonnard. Anatol France
Francuski klasyk, powieściopisarz przełomu XIX i XX wieku miał to szczęście albo nieszczęście, że żadna z jego książek nie trafiła do szkolnego spisu lektur obowiązkowych. Problem z tego wynika taki, że Anatol France – człowiek wielkiej kultury i rozległej humanistycznej wiedzy, swego czasu uznawany we Francji za najważniejszego twórcę, laureat literackiej Nagrody Nobla za 1921 rok, został przez czytelników i wydawców chyba zupełnie zapomniany. Szczęście w tym takie, że można wygrzebać przykurzone egzemplarze i czytać jego książki dla przyjemności. A przyjemność i uczta literacka jest rzeczywiście przednia. Sylwester Bonnard to zapalony i zakochany w swoich książkach bibliofil, znawca dokumentów na temat średniowiecznych opactw. Jest jednocześnie człowiekiem wrażliwym i tolerancyjnym, dla którego konwenanse społeczne i obyczajowe nie mają żadnego znaczenia. Jeżeli ktoś się znalazł w potrzebie, należy mu po prostu pomóc. No i do tego jest właścicielem kota o charakterystycznym imieniu – Hamilkar. Wielu krytyków uważa, że Sylwester Bonnard to alter ego pisarza. Jeżeli tak, to Anatol France musiał być rzeczywiście niezwykłą osobowością, człowiekiem wielkiego serca i dobroci, a przy tym skorym do polemicznej swary. Hm, tak to wszystko wygląda niewinnie, niemłody mężczyzna zapatrzony w swoje biblioteczne zbiory, z całą energią poszukujący unikatowych egzemplarzy – cóż to za zbrodnie mogły mu się przydarzyć? Bo nie padło tu jeszcze coś ważnego: Anatol France miał również poczucie humoru, fantazję, no i temperament. Wzruszająca i nostalgiczna lektura, a przy tym wykwintne pióro. I pomyśleć, że kiedyś czytaliśmy takie książki do poduszki, do niczego nie była nam potrzebna gonitwa za nadmierną adrenaliną dzisiejszych gorących hitów. A że zaczęliśmy od szkolnych skojarzeń, to i zakończmy poglądami Bonnarda na zbliżony temat: „Uczyć można tylko przez zabawę. Sztuka nauczania jest tylko sztuką rozbudzania ciekawości w młodych duszach po to, żeby następnie ją zaspokajać, ciekawość zaś żywa jest i zdrowa tylko w umysłach szczęśliwych. Wiadomości, które gwałtem wpycha się do umysłu, tłumią i duszą go. Żeby przetrawić naukę, trzeba przełknąć ją z apetytem”. Prawda, że ciągle aktualne? Książka dostępna w zbiorach Książnicy Karkonoskiej. (KH)
Jezioro. Bianca Belová
Przenieśmy się na wschód, do małej rybackiej i dość podłej mieścinki Boros. Tutejsi mieszkańcy żyją z ryb, łowią je w jeziorze, które ich zatruwa i wymaga ofiar dla Ducha Jeziora. Nami wychował się tutaj, pod opieką dziadków spędził zakurzone dzieciństwo. Dopóki żyła babcia miał powód, by tu zostać. Po tym jak została ofiarowana jezioru i przeżył okrutną tragedię, jego życie całkiem się rozsypało. Wyruszył do stolicy po drugiej stronie jeziora, by uciec od tego i odnaleźć matkę. W mieście poznaje slumsy, biedę, przemoc i nierząd, obserwuje to, co przynosi cywilizacja i międzynarodowy biznes. Dzięki temu, że nie poddaje się bezsensownemu bestialstwu dostaje nagrodę. Pozwala mu ona odkryć dlaczego woda z jeziora znika i dlaczego jezioro jest złe na ludzi. Ta tajemnica jest z nim bardzo związana. Historia Namiego to droga dorastania, szukania swojej tożsamości, walki ze złem, które jest zwierzęciem rosnącym wewnątrz. Wizja świata, w którym się ta opowieść rozgrywa jest apokaliptyczna, zniszczenie, nędza, brud, znikanie, agresywne, bezuczuciowe bogactwo i brak nadziei. Chociaż nie, nadzieja się jeszcze tli. Czy Nami ją odnajdzie? Bianca Belová chce nas ostrzec, zainspirował ją Jezioro Aralskie. Książka dostępna w zbiorach Książnicy Karkonoskiej. . Książka została wydana przez Wydawnictwo Afera z Wrocławia. W styczniu i w lutym w Wypożyczalni trwa promocja tego wydawnictwa, każdy kto wypożyczy książkę z Wydawnictwa Afera i zgłosi swój numer karty czytelniczej weźmie udział w losowaniu książek. Zapraszamy. (JJ)
Dziadek Tomek. Štěpán Zavřel
„Dziadek Tomek siłą swojej wyobraźni potrafił zmienić każdą rzecz w coś innego.” Dni upływały szczęśliwie z dziadkiem Tomkiem do dnia, kiedy do pracy przystąpili dziadkołapacze. Z ulic miasteczka zniknęli wszyscy obywatele w podeszłym wieku. Teraz mieli swoje dni spędzać w Szczęśliwym Domu. Wnuczęta mogły oglądać babcie i dziadków telewizji. Dzieci szybko spostrzegły, że ich bliscy nie są tam szczęśliwi. Zaczęły przygotowywać plan uwolnienia dziadków. Czy uda im się ich uratować? Tego nie zdradzę. Opowieść o relacji dzieci i dziadków napisana została ciepłym i prostym językiem, dzięki temu ta wyjątkowa relacja między pokoleniami, jest przyjemnie czytelna i optymistyczna. Dodatkowym walorem książki są ilustracje autora, które można wspólnie analizować przez długie chwile. Książka dostępna w zbiorach Książnicy Karkonoskiej. (JJ)
