Jelenia Góra: Spotkania z nowoczesną architekturą w Tokio

Karolina Szkapiak, architekt i podróżniczka, wielokrotnie odwiedziła Azję, gdzie zorganizowała pomoc dla dzieci w Kambodży, Laosie czy Wietnamie. Po raz drugi, na zaproszenie Ambasady Japońskiej, organizowała warsztaty architektoniczne w Tokio.

– Wszystkie zdjęcia powstały podczas spontanicznej podróży do Tokio – mówi Karolina Szkapiak. – Przez te dni zwiedzając stolicę Japonii zrobiłem kilkadziesiąt fotografii. Wybranie z nich kilkunastu najlepiej oddających urok Tokio, nie było proste.

Tokio to miasto kontrastów. Jest tak odległe, iż wydawać by się mogło – miejscem niemalże z innej planety. Ciasne, krzyżujące się w przestrzeni na różnych poziomach ulice sąsiadują z rozległymi parkami, w których panuje cisza i spokój. Nawet Chińczycy, nazywając Japonię “krajem wschodzącego słońca” uważali, że dalej nie ma już nic. I nie zmienią tego wizyty w barach sushi. W tym mieście, gdzie funkcjonowanie Europejczyka wydaje się być wystawione na trudną próbę zderzenia z obcą kulturą, architekt odczuć może jednak pewną zawodową bliskość.

Tematyka zdjęć nie jest przypadkowa. – Przykład nowoczesnej, japońskiej architektury, miejsca, które poznaję, postrzegam przez pryzmat ludzi, którzy tam mieszkają, żyją, pracują – tłumaczy Karolina Szkapiak. – Ich barwność i niejednoznaczność najlepiej oddaje charakter miasta, które dla podróżującego jest przestrzenią do odkrycia, a dla mieszkańców naturalne i zwyczajne. Nie inaczej było w Tokio. Starałam się oddać klimat tego egzotycznego dla nas miejsca podpatrując ludzi w codziennych, zwyczajnych dla nich sytuacjach.

Nie sposób opisać wszystkich dzieł architektury, “wciśniętych” i “upchniętych” na ciasnych działkach. Wystarczy zapuścić się w ulice handlowej dzielnicy Ginza, by natknąć się nie tylko na wielkie marki światowej mody, ale również na światowe nazwiska architektoniczne.

Budynek Shizuoka Press and Media (1968) zaprojektował Kenzo Tange, wieżę dla Armaniego – Massimiliano i Doriana Fuksas (2004), niedaleko słynny “kapsułowiec” projektu Kisho Kurokawy (1972), a także Tokyo Ginza Shiseido Building (2001) i Christian Dior Ginza (2004) projektu Richardo Bofila. W nocy, gdy światło słoneczne ustępuje miejsca milionom neonów, reklam i lamp, zmienia się także charakter architektury, a budowle mienią się tajemniczym blaskiem.