Tomasz Łuszpiński, z wykształcenia inżynier chemik, próbował różnych likierów ziołowych wyprodukowanych na całym świecie. –Chciałem przywrócić ten produkt w regionie jeleniogórskim. Recepturę opracowałem samodzielnie i mogę zdradzić, że likier ma 36 składników, w tym kilkanaście ziół gorzkich, kilkanaście ziół aromatycznych, w tym zioła występujące na terenie Karkonoszy (korzeń goryczki, piołun, mięta, anyż, owoce leśne, maliny i jeżyny. Likier Karkonoski zawiera 40 proc. alkoholu –powiedział Tomasz Łuszpiński.
Likier posiada właściwości lecznicze: poprawia krążenie, przemianę materii i trawienie. Obecnie jest sprzedawany w 200 punktach nie tylko na terenie powiatu jeleniogórskiego, ale również w Świeradowie Zdroju czy Kamiennej Górze.
Przypomnijmy, że Likier Karkonoski w ubiegłym roku zdobył nagrodę Liczyrzepy w kategorii Promocja Regionu, przyznawaną przez starostę jeleniogórskiego.
Szczypta historii
Już w dawnych czasach Karkonosze i Góry Izerskie penetrowane były przez Walończyków i innych poszukiwaczy oraz wytwórców ziołowych medykamentów. Zawodowe zbieractwo ziół w Karkonoszach miało swoje początki w XVI wieku. W XVIII w. karkonoscy laboranci stworzyli odrębny cech zrzeszający 30 mistrzów, którzy zatrudniali w pracowniach czeladników, także z ruchem tym związanych było całkiem sporo osób. W swoich specyfikach wykorzystywali prawie 100 różnych korzeni, parę rodzajów drewna, jagody, kwiaty i nasiona. Liczba leków, które wytwarzali dochodziła do 200. W 1810 r. w karkonoskiej wsi Staniszów (nazwa niemiecka: Stonsdorf) opracowano recepturę likieru ziołowego z dodatkiem soku z jagód i innych owoców leśnych. Ten rodzaj likierów zwany jest do dzisiaj staniszowskim (typu stonsdorfer). (Informacje ze strony internetowej dotyczącej Likieru Karkonoskiego).
Ivo Łaborewicz w artykule „Trunki spod Karkonoszy” opublikowanym w czasopiśmie „Sudety” w 2003 r. opisał historię powstania likieru staniszowskiego zwanego niegdyś „Prawdziwy staniszowski”. Christian Gottlieb Koerner, gorzelnik i piwowar w 1810 r. w staniszowskim browarze książęcym rozpoczął produkcję likieru ziołowego. „Jedną z tajemnic tego napoju, dzięki której miał on specyficzny smak i aromat, było czopowanie przez Koernera retorty destylacyjnej ciastem z czarnej mąki. Zapobiegało to ulatnianiu się w trakcie destylacji wszelkich substancji lotnych. Z czasem, za sprawą cieplickich kuracjuszy oraz przebywających tu licznie turystów, sława likieru przekroczyła granice Kotliny Jeleniogórskiej”.
Produkcję likieru przeniesiono w 1868 r. do karkonoskiej wsi Kunice koło Jeleniej Góry (nazwa niemiecka: Cunnersdorf – od 1921 roku wieś została włączona do Jeleniej Góry, obecnie są to budynki przy ul. Wolności 150, naprzeciwko MZK), produkcja odbywała się również w karkonoskiej wsi Malinnik koło Jeleniej Góry (obecnie Cieplice, osiedle koło Tesco).
Pierwszym etapem przygotowania likieru było macerowanie ziół spirytusem i wodą, które trwało kilka tygodni. Po tym okresie dodawano pozostałe surowce takie jak sok jagodowy, karmel, woda itd. W dębowych beczkach następowało dojrzewanie likieru. Leżakował on od kilku do kilkunastu lat, aż do uzyskania niepowtarzalnego aromatu.
„Prawdziwy staniszowski gorzki” od 1957 roku produkowany jest pod Hamburgiem, natomiast od ubiegłego roku Likier Karkonoski jest produkowany w Polsce – w ubiegłym tygodniu został wpisany jako 38-my produkt tradycyjny Dolnego Śląska na liście Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi.
