Panie bibliotekarki i Panowie bibliotekarze z jeleniogórskiej Książnicy Karkonoskiej proponują kolejne tytuły, po które – ich zdaniem – warto sięgnąć. Piszą o nich w swoich recenzjach. Zapraszamy do lektury.
Chaos. Katarzyna Wolwowicz
Cisza w domu Olgi Balickiej pękła niczym tafla lodu pod ciężarem odkrycia. Na podłodze leżał Dawid, najlepszy przyjaciel jej męża. Martwy. Ba! Zastrzelony z broni Kornela. Partner Olgi z oczywistych powodów natychmiast stał się głównym podejrzanym w tym śledztwie, a ona, musiała zrobić wszystko, by go chronić.
W tym samym czasie, za murami pięknej, położonej w malowniczej miejscowości willi, Judyta, żona wysoko postawionego urzędnika z każdym dniem traciła nadzieję na dobre i szczęśliwe życie. Jej codzienność, zamiast spełnieniem marzeń, okazała się więzieniem we własnym domu.
Pytania wirowały w powietrzu, gęstniejąc z każdą chwilą. Co sprowadziło Dawida do spokojnych Michałowic? Dlaczego zataił swój przyjazd przed przyjacielem? Skąd na broni wzięły się odciski prokuratora Kowalika? I co łączy śmierć Dawida z cierpieniem Judyty? Dwie odległe historie zdawały się splatać w mroczny węzeł, którego rozwiązanie wymagało nie tylko policyjnego instynktu, ale i wielkiej wiary w przyjaźń.
Wolwowicz w znakomitej formie, czyli nieprzespana noc gwarantowana.
Według WHO 1 na 100 dzieci w Europie jest w spektrum autyzmu.
>>Trzy znaki, które po japońsku składają się na słowo autyzm, to „ja”, „zamknąć” i „choroba”.<<
Naoki Higashida jest niemówiącym trzynastolatkiem z autyzmem. Kiedy był dzieckiem, dowiedział się, że jest inny niż wszyscy i że to jest problem. Ponieważ uznano, że nie jest normalny, normę ustala większość, nauczył się porównywać do świata, którego tak naprawdę nie zna. Tak samo jak ja zupełnie nie znam świata Naoki. Nie uda mi się też tego świata poznać, czy też przeżyć w nim ani chwili, jednak dzięki tej książce mogę postarać się zrozumieć, co się dzieje w umysłach ludzi autystycznych.
Naoki odpowiada na 58 pytań dotyczących jego odczuć i zachowań, które najprawdopodobniej kojarzą się z odczuciami i zachowaniami osób w spektrum autyzmu. Oczywiście, rozumiem, że jest to optymalna forma komunikacji, patrząc ze strony większości społeczeństwa.
Jednak im bardziej poznawałam świat Naoki, tym bardziej zaczęłam sobie zdawać sprawę, że najprawdopodobniej w chwili obecnej przeprowadzenie tego wywiadu w drugą stronę byłoby niemożliwe. Uświadomiłam sobie, jak bardzo autyści muszą dostosowywać się do „naszego” świata, naszych zachowań i zwyczajów, i jakie to może być wyczerpujące i abstrakcyjne.
„Jesteśmy raczej jak podróżnicy z bardzo odległej przeszłości.”
Spróbuj: nie masz zdolności mowy, w Twojej głowie nie ma żadnych narzędzi porządkujących rzeczywistość, nie rozumiesz, jak działa czas, atakują Cię dźwięki, których nie możesz wyłączyć, nie panujesz nad zmysłami, nie panujesz nad reakcjami, pewne rzeczy robisz bezwiednie… a stan ten to Twoja nowa rzeczywistość. Nieprzefiltrowana. Mało tego, musisz przetrwać w świecie zewnętrznym, dla którego jesteś „nienormalny”, na dodatek „na utrzymaniu systemu”.
Banalnie proste, prawda?
Naoki chce, żeby nie odbierać jego zachowań, jako celowych i złośliwych, na początek wystarczy. Naoki nie chce być normalny, bo jest normalny. Kiedy opowiada, dlaczego trzepocze palcami przed twarzą, to odczuwam jego zachwyt, podobnie, kiedy mówi o więzi z przyrodą.
„Myślę, że ludzie z autyzmem urodzili się poza reżimem cywilizacji. To oczywiście tylko moja teoria, ale uważam, że skutkiem wszystkich zbrodni na świecie i samolubnego niszczenia planety, czemu winna jest ludzkość, jest głębokie poczucie kryzysu.”
Pax. Tom 1 – Pal przekleństwa tekst: Åsa Larsson, Ingela Korsell; ilustracje: Henrik Jonsson (powieść fantastyczno-realistyczna 14+)
Nastoletni bracia Alrik i Viggo, chodzący do szóstej i czwartej klasy, trafiają do kolejnej rodziny zastępczej. Ich trudne, burzliwe charaktery i kleptomańskie zapędy młodszego z nich sprawiają, że nieustannie wpadają w kłopoty. Tym razem Alrik podpada jednak komuś, kto nie gniewa się z powodu szkody, a który proponuje rekompensatę w formie odpracowania przewiny.
Tak bracia trafiają do podziemnej biblioteki, która poza starymi księgami, kryje w sobie wiele mrocznych tajemnic. Bo dbający o to miejsce – Magnar i Estrid, nie są zwyczajnymi ogrodnikami, ani nawet bibliotekarzami.
Czym jest klasztor Pax Mariae i do czego służy pal przekleństwa?
Na wstępnie możemy przyjrzeć się sylwetką głównych bohaterów i mapie miasteczka Mariefred z oznaczeniami najważniejszych miejsc akcji. Później, poza tekstem, napotykamy wiele kruczych motywów i czarno-białe ilustracje, które zajmują w książce kilkanaście stron i są stylizowane na komiksowe plansze.
Książkę czyta się szybko, znajduje się w niej dużo dynamicznych scen i dialogów, do tego krótkie opisy. Treści nawiązują do różnych mitologii i bestiariuszy, ale w bardzo szczątkowy sposób, może w kolejnych tomach autorzy pokuszą się o rozwinięcie tych tematów.
„Pal przekleństwa” to taka młodzieżowa przygodówka z dreszczykiem i motywem trudnej przeszłości oraz niedopasowania do rówieśników. Wyróżnia ją duża liczba ilustracji.
Cała seria liczy 9 tomów, 7 pierwszych z nich możecie znaleźć w Bibliotece Dziecięco-Młodzieżowej w dziale fantastyczno-realistycznym.
