Wprawdzie przewodnik rozszedł się jak świeże bułeczki, trudno wskazywać go jako wzorcową publikację dla tego gatunku. Zdaniem szefa komisji kultury w radzie miejskiej, Cezariusza Wiklika, książeczką nie ma się co chwalić. Radny wychwycił kilka „kwiatków”, które rzucają cień na dzieło.
Według autora publikacji tramwaje z Jeleniej Góry zniknęły w 1960 roku, podczas gdy stało się to w roku 1969. Dziwny jest opis Sanktuarium Podwyższenia Krzyża Świętego. Przewodnik sugeruje, że ambona jest miejscem niebezpiecznym, ponieważ piorun w 1745 roku zabił pastora głoszącego z niej kazanie. Jest to zresztą zgodne z prawdą, ale ugruntowuje turystów, że wejście do świątyni w czasie burzy może źle się skończyć.
Inny kuriozalny wpis dotyczy kościoła św. Marcina i figury świętego, który depcze kruka. – Robi to w dobrej intencji, ale i tak pewnie nie zyska sympatii zagorzałych ekologów – czytamy. To dobre do felietonu, ale nie do profesjonalnego przewodnika.
– Za takie pieniądze można by wydać dzieło zapraszające turystę nie tylko na standardową wycieczkę, lecz także ukazujące mniej znane gościom miejsca – usłyszeliśmy.
Przewodnik kosztował ponad 42 tysiące złotych. Jest to wspólne dzieło kilku autorów i trudno wskazać, kto popełnił jaką notkę. Informacje poszły jednak w świat, bo broszura – elegancko wydana – została przetłumaczona na czeski, angielski i niemiecki.
W dodatku może się także okazać, że budżet Jeleniej Góry zubożeje o 25 tysięcy złotych. Wrocławski urząd wojewódzki zakwestionował aneks do umowy z wykonawcą. Zdaniem urzędników został zawarty wbrew przepisom. O wsparcie z unijnych pieniędzy starał się Euroregion Nysa. Teraz czeka na wyjaśnienia urzędników.
– Nie mogę się wypowiadać na temat przewodnika, ponieważ był opracowywany jeszcze zanim podjęłam pracę na swoim obecnym stanowisku. Nie brałam więc udziału w jego przygotowaniu – powiedziała nam Katarzyna Młodawska, naczelnik Wydziały Promocji i Polityki Informacyjnej Urzędu Miasta w Jeleniej Górze. – Wiem jedynie, że idea była taka, aby tekst był napisany z lekką dawką humoru, łatwo i przystępnie. Uważam, że nie można oceniać pojedynczych i wyrwanych z kontekstu zdań, bo w całości brzmienie jest zupełnie inne.
Zdaniem K. Młodawskiej książka spełnia swoje zadanie, o czym świadczy chociażby fakt, że nakład w wysokości 10 tys. rozszedł się w błyskawicznym tempie wśród mieszkańców i turystów, którzy sami przychodzili i pytali o przewodnik.
