Buran. Kirgiz wraca na koń. Wojciech Górecki
Najpierw był „Kirgiz schodzi z konia” Ryszarda Kapuścińskiego – efekt podróży mistrza reportażu, który w latach 60-tych przemierzał kraje Kaukazu Południowego i Azji Centralnej. Sprawdzał, jak zamieszkujące te tereny narody reagują na zmiany narzucone przez komunizm, a w efekcie odchodzą od swego stylu życia. Minęło 50 lat. Tym samym szlakiem podążył Wojciech Górecki – niekwestionowany autorytet i znawca terenów postsowieckich. Jeżeli kogoś interesuje ta tematyka, to trudno znaleźć lepszego przewodnika niż Wojciech Górecki i jego „Buran”. Turkmenistan, Tadżykistan, Kirgistan, Uzbekistan – ta mozaika ludów, języków, religii nie kryje przed nim żadnych tajemnic, nawet, gdy władzę sprawuje kolejny satrapa, który podległy mu kraj traktuje jak własność. W części zatytułowanej Pamięci Kaukazu jest Gruzja w sporze z Abchazją, Azerbejdżan i konflikt o Górski Karabach, tło historyczne i trwające do dzisiaj konsekwencje rzezi Ormian, a także rzadko spotykany punkt widzenia obu stron - ofiar i sprawców. I jeżeli nawet nie śledziliśmy na bieżąco doniesień z tamtego rejonu i nie bardzo potrafimy powiedzieć, o co spierały się Abchazja z Armenią, to Górecki w kilku zdaniach załatwi za nas lata ignorancji, wprowadzi w sedno spraw. Taka sztuka udaje się tylko najlepszym. Ten skomplikowany zakątek globu jest dla niego czytelny jak własne podwórko. Do tego dochodzi znajomość historii, kultury, polityki, wierzeń, realia codziennego życia opisywanych narodów. Przez moment my też możemy się poczuć specjalistami od Kaukazu. No to w drogę! Bezpiecznie nie będzie. Wprawdzie książki nie strzelają, ale skutecznie potrafią skomplikować, a nawet zburzyć poukładany czarno-biały obraz świata. Książka dostępna w zbiorach Książnicy Karkonoskiej. (KH)
Schwenkfeldyści. Fedor Sommer
W XVIII wieku w okolicach Złotoryi mieszkała spora grupa Schwenkfeldystów. Ta mniejszość religijna, mimo, że żyjąca w ciszy i w zgodzie z sąsiadami, spędzała sen z powiek lokalnemu pastorowi Joahannesowi Neanderowi. Jego ukochany kościół, piękny i duży, od jakiegoś czasu nie wypełniał się po brzegi wiernymi. Ewangelicy z Kotliny Jeleniogórskiej, dzięki interwencji króla szwedzkiego Karola XII, dostali zgodę na budowę własnych świątyń. Przecież Schwenkfeldyści to też ewangelicy, którzy zbłądzili i odeszli od kościoła Marcina Lutra ulegając mistycznym wizjom Caspara Schwenkfelda. Pastor podejmował różne działania, by członkowie zgromadzenia wrócili na właściwą drogę, wdawał się w dyskusje z patriarchą Georgem Hauptmannem, donosił na niepokornych do Legnicy, stając się przyczyną wielu nieszczęść. Niczym to było jednak w porównaniu z działalnością jezuitów, którzy zostali przysłani do Twardocic, by rozwiązać problem ze Schwenkfeldystami. Nastały straszne czasy dla nich, ale również dla pastora. Różnice w doktrynach religijnych zostały wplecione w konflikt polityczny, który dotknął ludzi winnych tylko tym, że słuchali nauk Caspara Schwenkfelda. Powieść Fedora Sommera w znacznej mierze opiera się na faktach i przedstawia tragiczne losy konkretnej grupy ludzi wciągniętych w spory religijne, w których nie chcieli brać udziału. Ciepły stosunek autora do bohaterów świadczy o tym, że Sommer szczerze współczuł mniejszości religijnej ludzi oddanych ziemi i własnej rodzinie. Historia zapisana w książce to opowieść o tolerancji i dialogu między kulturami, których jeśli brakuje doprowadzają do dramatu. To także spora dawka informacji na temat różnic pomiędzy wyznaniami i ich wyznawcami, którzy mieszkali na Dolnym Śląsku oraz o historii. W połączeniu z wciągającą, wartką fabułą i sugestywnymi bohaterami, których albo się lubi albo zupełnie przeciwnie powieść ta jest doskonałą lekturą. Fedor Sommer ostatnie lata swojego życia spędził w Jeleniej Górze. Książka dostępna w zbiorach Książnicy Karkonoskiej. (JJ)
O ziołach i zwierzętach. Simona Kossak; czyta: Anna Apostolakis
Wspaniała książka o naszej rodzimej przyrodzie. Pani Simona jak zwykle w gawędziarski sposób opowiada o przeróżnych zwierzętach i ich zachowaniach oraz roślinności i jej wykorzystaniu w kuchni lub medycynie. Autorka w dużej mierze zwraca się w stronę gatunków, z którymi mamy do czynienia na co dzień, a z reguły nie poświęcamy im zbyt wiele czasu. Często to dla nas jakieś chwasty i szkodniki. Nie zastanawiamy się nad tym, co też właściwie kryje się za danym kwiatem czy stworzeniem. Natomiast przy zwierzętach mamy coś w stylu fabularyzowanej opowiastki z życia. ,, Latem samiczka wgryzła się w korę, wyżłobiła chodniczek macierzysty i w nim, na posłaniu z wiórków, złożyła grupy jajeczek. Młodziutkie larwy mieszkały i jadły w obszernej komorze, w niej spędziły zimę. Wiosną rozeszły się, w samotności przeobraziły się w poczwarki, a z nich w chrząszcze. Idealna książka na wakacje! Audiobook dostępny w zbiorach Książnicy Karkonoskiej. (AS)
Żyrafy nie umieją tańczyć. Andreae Giles
Gerard marzył o występie w konkursie tańca. Pierwsza próba zakończyła się fiaskiem. Został wyśmiany, bo przecież każdy w dżungli wie, że żyrafy nie umieją tańczyć. Na szczęście są przyjaciele. Kto może wiedzieć o muzyce więcej niż świerszcz? Kultowa rymowana historia o tym, że marzenia trzeba spełniać i nie poddawać się po pierwszej porażce. To książka o tym, że bycie innym to nie znaczy być gorszym.
„To proste. Już rozumiem.
Gdy gra muzyka, którą kochamy,
każdy z nas tańczyć umie.”
Książka dostępna w zbiorach Książnicy Karkonoskiej. (JJ)
