Śmierć głośna, śmierć cicha. Andrzej Bart
To jest prawda stara jak literatura: książki lżejsze, bez względu czy to kryminał, czy romans, ale z przeznaczeniem czytania dla przyjemności, żeby zapomnieć o całym świecie, powinni pisać tylko autorzy wybitni, bo oni to potrafią najlepiej - znają swój fach i znakomicie żonglują jego tajnikami, i tylko wtedy mamy gwarancję, że otrzymujemy rzeczywiście przednią rozrywkę. Nie pochłonęłam jej w jedną noc tylko dlatego, że chciałam nacieszyć się nią dłużej. Choć brzmi to dziwnie, bo to jednak najprawdziwszy thriller, mocno krwawy kryminał. Zbrodnie są okrutne, a morderca nieuchwytny. Do tego jeszcze w żywe oczy drwi z policji, naigrywa się ze społeczeństwa. Nawet półświatek złodziejski ma go dość, bo przez niego nie mogą spokojnie kraść - wszyscy patrzą im na ręce, szukając wśród nich zbrodniarza. My rozpoznajemy go dość szybko, cóż z tego... nie możemy powstrzymać, choć znamy kolejną ofiarę, z napięciem śledzimy rozwój wydarzeń, bo tylko to nam zostało. Ale powieści sensacyjnych mamy bez liku. Można powiedzieć, że żyjemy w czasach ich nadmiaru. Coś innego wyróżnia tę książkę. Może czytelna postawa prezentowana przez autora: Andrzej Bart świetnie wykorzystuje możliwości, jakie stwarza przyjęta konwencja, a przy okazji daje mnóstwo znaków, że i on bawi się całkiem dobrze, zaprasza czytelnika do wspólnej literackiej podróży. Kolejny raz pokazuje nam swoją ukochaną Łódź, tym razem w tym dziwnym czasie, w roku wybuchu II wojny światowej. I jeżeli coś jest serio, to właśnie to: miejsca, krajobrazy, ludzie, ich miłości, przyjaźnie i marzenia, plany i ambicje. Uchwycone w kadrze - pamięci albo wyobrażenia, na pewno tęsknoty i żalu. Za chwilę to wszystko rozpadnie się jak domek z kart i nie zostanie kamień na kamieniu. Ale póki co trwa ten kolorowy świat, pobądźcie w nim parę chwil, poznajcie jego bohaterów, z pewnością ich polubicie. Tyle możemy dla nich zrobić. Książka dostępna w zbiorach Książnicy Karkonoskiej. (KH)
Księżycowe miasto. Dom ziemi i krwi cz.2. Sarah J. Maas
Jakiś czas temu recenzowałam pierwszą część tej serii. Mam wrażenie, że była ona wprowadzeniem do tego świata. Miała na celu przybliżyć nam bohaterów i istoty, które pojawiają się w książce i wymyślonym świecie Maas. Zagadka morderstw spowodowanych przez demony nabiera w tej części tempa i staje się coraz ciekawsza. Główni bohaterowie odkrywają coraz więcej tajemnic na temat zbrodni, a Bryce odkrywa, ze jej najlepsza przyjaciółka, która została zamordowana, ukrywała przed nią więcej niż myślała. Sama sprawa okazuje się być poprowadzona niewłaściwie. Nie wszystkie tropy zostały sprawdzone, okazało się również, że Wataha Diabłów mogła zostać zamordowana przez zupełnie innego demona, bardziej brutalnego, którego metoda zabijania różniła się znacząco od pierwotnego podejrzanego. Pozostaje również pytanie, kto wywołał wspomnianego demona. Książkę czyta się bardzo szybko i jest ona ciekawa, ponieważ jest to jednocześnie urban fantasy, ale także jest kryminałem z różnymi magicznymi istotami. Niektóre sceny mi się nie podobały, jednak książka mnie wciągnęła. Zagadka też była dobrze skonstruowana, ponieważ do końca nie wiedziałam kto stał za wszystkimi morderstwami. Jeżeli sięgniecie po ten tytuł na pewno będziecie się dobrze bawić. Rozwiązanie sprawy tajemniczego narkotyku, który pojawił się na rynku i związanego z nim laboratorium, będzie zaskakująca. Na samym końcu poznamy mordercę Daniki, który otworzy bramy prowadzące do samych piekieł. Całe miasto zaleje fala demonów. Na ulicach do tej pory w miarę spokojnego miasta będzie miała miejsce rzeź niewinnych osób.
W tym tomie dostaniemy też dużo więcej informacji na temat przeszłości Bryce, na temat tego jak przechodziła żałobę, jak sobie z nią radziła, jak wpłynął na nią wyciek rozmów z Daniką i resztą watahy. Na jaw wyjdzie też dużo sekretów skrywanych przez bohaterkę. W niektóre tajemnice jesteśmy wtajemniczeni, jak na przykład w to, kim Ruhn jest dla Bryce i jakie pokrewieństwo ich łączy, a niektóre zaskoczą nas tak samo jak bohaterów książki. Część z sekretów Bryce okazuje się być także sekretami Daniki. Dzięki temu, że poznajemy główną bohaterkę bliżej, wiemy o jej problemach, ale także mocnych stronach, które do tej pory ukrywała, zaczniemy ją też bardziej lubić. Tak się przynajmniej stało w moim przypadku. Zostaje również rozwinięty wątek Athalara, czyli upadłego anioła, który roztacza opiekę nad Bryce. Wyjawia on więcej szczegółów na temat swojej przeszłości. Na samym końcu odzyskuje swoją wolność, jednak on i Bryce będą musieli zapłacić za to odpowiednią cenę. Serdecznie polecam. Książka dostępna w zbiorach Książnicy Karkonoskiej. (PW)
Kokaina. Barbara Rosiek
Barbara Rosiek to autorka książek i opowiadań o tematyce narkomanii i problemów psychicznych. Temat ten dotyczy jej bezpośrednio. W wieku czternastu lat Basia po raz pierwszy sięgnęła po morfinę. Późniejsza droga jej narkomanii została opisana w książce pod tytułem „Pamiętnik narkomanki” Autorka opisuje swoje przeżycia również w innych książkach, takich jak omawiana w tej recenzji „Kokaina”, czy „Alkohol, prochy i ja”. Jednak moim zdaniem najbardziej wstrząsającą z nich jest właśnie „Kokaina”. Już sama okładka książki mnie zaintrygowała. Rozsypany biały proszek na czerwonym tle. Pierwsze strony książki sprawiły, że z rosnącym niepokojem i fascynacją, dałam się pochłonąć tej historii na dwa pełne dni. Nawet robiąc coś innego, bez przerwy myślałam o tej książce. Fabuła opisuje losy dziewczyny, która wychowuje się w patologicznym domu, prawdopodobnie cierpi na pewnego typu zaburzenie psychiczne, a na domiar złego, nikt nie próbuje jej pomóc. Wszystkie te czynniki składają się na to, że dziewczynka w bardzo młodym wieku zostaje prostytutką i narkomanką. Czytając miałam okazję zobaczyć, jak coraz bardziej stacza się na dno. Główna bohaterka, Basia, nie wzbudziła mojej sympatii. Nie zostały ukazane jakiekolwiek pozytywne cechy bohaterki, które byłyby w stanie sprawić, że chciałabym jej kibicować. Odnosiłam nieodparte wrażenie, że bohaterka jest święcie przekonana o tym, że jest zła i w związku z tym nie ma zamiaru niczego w sobie zmieniać. Jest postacią odpychającą. Nie współczułam jej ani przez chwilę. Było mi obojętne czy popełni samobójstwo, czy ktoś ją wykorzysta seksualnie, czy ktoś ją zamorduje. Jednak należy uczciwie przyznać, że autorka ma talent do opisywania rzeczywistości w psychodeliczny, fascynująco barwny sposób, co tak naprawdę przymało mnie przy tej książce do końca. Powieść jest też moim zdaniem dobrą przestrogą na temat zażywania narkotyków. Pokazuje, jakim wrakiem można się stać, jak nisko można upaść. Lektura jest drastyczna, ale skutecznie zniechęca do eksperymentowania z narkotykami. Zachęcam do przeczytania każdego, kto choć przez chwilę myślał, żeby wziąć działkę. Książka dostępna w zbiorach Książnicy Karkonoskiej. Recenzja napisana w ramach praktyki studenckiej. (KK)
