Jelenia Góra: Bal u profesora Bączyńskiego

Choć premiera Teatrzyku Zielona Gęś Gałczyńskiego odbyła się na łamach krakowskiego “Przekroju” rok po wojnie, wciąż nęci urokiem świata nieodwołalnie minionego dobrych manier, nieoczekiwanie zajmujących osobowości oraz wyrafinowanych konwersacji. Teraz w najnowszym spektaklu jeleniogórskiego Zdrojowego Teatru Animacji na nowo ożywają słynni bohaterowie tejże niezwykłej trupy: Hermenegilda Kociubińska (Dorota Bąblińska-Korczycka), profesor Bączyński (Sławomir Mozolewski), Alojzy Gżegżółka (Rafał Ksiądzyna), Piekielny Piotruś (Sylwester Kuper) i osiołek Porfirion (Diana Jonkisz). No i jest jeszcze pianistka (Dorota Fluder) wprost z filharmonii. A obok aktorów-lalkarzy w żywym planie, zobaczyć można także groteskową lalkę przedstawiającą psa Fafika (Diana Jonkisz).

Z żartobliwych, lapidarnych utworów Joanna Gerigk ulepiła spektakl przypominający ceniony powojenny teatrzyk i dowcip Gałczyńskiego, który nadal bawi przednim humorem, zachwyca czystą poezją i absurdalnymi skojarzeniami najwyższej literackiej próby. Wielkim atutem jest niezobowiązujący wdzięk. A widzowie bawią się doskonale.

W lekkiej scenerii (inspiracją plastyczną dla reżyserki był legendarny film Boba Fosse'a “Kabaret” z 1972), przy użyciu fortepianu oraz kilku rekwizytów, w tym małej sceny obrotowej, artyści Zdrojowego Teatru Animacji wyczarowują świat z pogranicza poezji śpiewanej, kabaretu i piosenki aktorskiej.

Przedstawienie łączy w sobie rozmaite formy teatralne, co koresponduje z charakterem pierwowzoru, który przecież był inspirowany teatrami i teatrzykami różnych epok i stylów. Wśród najciekawszych i najzabawniejszych scen znalazły się m.in.: “Szelki” zaśpiewane przez Dorotę Bąblińską-Korczycką, “Cud na pustyni” z Sylwestrem Kuperem w roli niemowlęcia płci męskiej oraz “Durszlak” w wykonaniu Sławomira Mozolewskiego.

Muzykę, bogatą brzmieniowo, pogodną i wesołą, do poszczególnych piosenek napisał Sebastian Ładyżyński.

Przedstawienie Zdrojowego Teatru Animacji to zgrabna forma programu kabaretowo-wokalnego i ironiczny, niekiedy absurdalny humor. Dla tych nieco młodszych widzów to znakomity kontakt z niemal nieznaną im poezją, z kolei dla starszych, sentymentalno-nostalgiczne przypomnienie Teatrzyku Zielona Gęś.