Polub Jelonkę:
Czytaj także: Wałbrzych Świdnica
Środa, 16 lipca
Imieniny: Marii, Mariki
Czytających: 11917
Zalogowanych: 100
Niezalogowany
Rejestracja | Zaloguj

Jelenia Góra: Zwykły? Niezwykły! Pomóżmy Krzyśkowi

Sobota, 22 kwietnia 2017, 7:45
Aktualizacja: Niedziela, 23 kwietnia 2017, 17:22
Autor: KPSW
Jelenia Góra: Zwykły? Niezwykły! Pomóżmy Krzyśkowi
Fot. Użyczone
Tej historii nie wymyśliłby żaden, nawet najbardziej kreatywny reżyser. Wymyśliło ją niestety samo życie. W telegraficznym skrócie: Krzysiek – absolwent KPSW, student i jakby na przekór chorobie, zawsze uśmiechnięty, bardzo aktywny, pomaga innym i uczestniczy w akcjach charytatywnych. Potrzebuje nowej endoprotezy – koszt to 100 000 złotych.

Stara proteza jest uszkodzona i pogarsza kondycję całego organizmu tego wspaniałego, młodego człowieka.W was siła a każda złotówka się liczy! Wpłat można dokonywać na podane subkonto:
Fundacja Spełnionych Marzeń
Nr rachunku: 29 1050 1025 1000 0022 7611 6304
Tytułem: Dla Krzysztofa Kacprzaka

A sam o sobie i swojej historii pisze tak:
Nie jestem dzieckiem, bezdomnym, głodującym, politykiem, osobistością, księdzem, uchodźcą, kosmitą , czarodziejem czy innym stworzeniem, które zasługuje na szczególną uwagę obecnego świata. Jestem zwykłym i jednocześnie niezwykłym 23 latkiem, który zwraca się do innych ludzi o pomoc.

Zwykły i niezwykły. Zwykły, bo: tak samo jak inni jem, pije, śpię. Tak samo jak inni śmieje się, płacze, złoszczę, irytuję. Jestem taki sam, jak wielu innych 23latków, którzy studiują i marzą o dobrej pracy, która zapewni godziwy byt. Niezwykły, bo w wyniku różnych okoliczności wyhodowała się we mnie zgraja nowotworów, z dwoma o paskudnych charakterach. W tej chwili rezultatem tej choroby nie jest szczęśliwe zakończenie, ale kawał zepsutego metalu w lewej nodze, który wywołuje potężny ból. Zaczynając od stawu biodrowego, kończąc w połowie piszczeli i czuję w kościach, zarówno naturalnych jak i metalowych, że na tym się nie skończy. Skąd tyle złomu w mojej nodze? Ku ogólnemu zaskoczeniu, niecała wina spoczywa na „raczydle”. Procedura, – bo tak to zostało nazwane przez lekarzy została przeprowadzona prawidłowo. Nie mi było o tym sądzić, ani rodzicom, którzy walczyli o każdy dzień mojego życia. Pytania zacząłem zadawać dopiero, gdy mój zarost poświadczył wiek.

20.10.2004 wykonano wycięcie guza i wszczepienie spejsera (mówili na to kołek z cementem leczniczym), po czym unieruchomili mnie całkowitym gipsem kończyny lewej i kontynuowałem chemioterapie. Warto podkreślić, że miałem jeszcze swoje stawy (biodrowy i kolanowy). Mijały dni, miesiące LATA – a ja nadal miałem nogę w gipsie. Rodzicom wydało się to podejrzane już po około 3 miesiącach przebywania w tej puszce, ale procedura mówiła, że trzeba czekać na zakończenie leczenia chemicznego i uwaga skończyło się 04.2005. Szczęśliwe dziecko razem z rodzicami czekali na cudowny dzień, w którym zdejmą gips i wszczepią jakże upragnioną endoprotezę. Znów mijały dni, miesiące ROK… Kwiecień 2006. Zostałem wydobyty z gipsu, w którym siedziałem PÓŁTORA ROKU. (Ale!) Wszczepili mi endoprotezę. Długotrwały pobyt w gipsie sprawił, że pojawiła się osteoporoza w lewej nodze i moje kości rozsypały się podczas zabiegu wszczepiania endoprotezy . I wszystko miało już być dobrze. Do czasu feralnego 3go maja.

Pisząc najprościej – ukąsił mnie komar, podrapałem się i gdybym wiedział, że spowoduje to złamanie w 3 różnych miejscach – odgryzłbym sobie palce. W wyniku tego incydentu ponownie trafiłem do gipsu, który towarzyszył mi ponad 8 miesięcy. Znosiłem ten czas z pokorą – w końcu to przez moje niewyparzone palce wpakowałem się ponownie do białej puszki. Aby wzmocnić kości każdego dnia połykałem tabletki, skorupki jaj i spożywałem ogromne ilości nabiału. Po półrocznej diecie, na widok twarogu chciałem odgryźć sobie te przeklęte palce.

Dzień, w którym ponownie wyciągnięto mnie z gipsu byłby najszczęśliwszym dniem w moim życiu, gdyby nie fakt, że: elektryczny mechanizm endoprotezy się popsuł, kolano usztywniło się przez długotrwałe unieruchomienie, a różnica długości nóg w grudniu 2006 wynosiła 12 cm.
Zatem postanowiono, że trzeba usunąć endoprotezę i wszczepić nową.Tak też się stało. 06.2010 – Usunięto endoprotezę, wszczepiono ponownie spejser, przeprowadzono drenaż przepływowy, odkryli we mnie nowe bakterie (nazw nie pamiętam) i? Ponownie włożyli mnie do gipsu. Tym razem tylko na 4 miesiące. Ale za nim do tego gipsu trafiłem – w czasie wspomnianego pobytu, trafiłem 3-krotnie na stół operacyjny. Po 3 tygodniach rozpoczęło się wydłużanie nogi. Powiedziałbym „Hurra!”, gdyby nie fakt, że kończyna była w fatalnej kondycji.

Umarły wszelkie marzenia związane z normalnym funkcjonowaniem, ale jest noga i jak to stwierdzili lekarze – „powinienem się z tego faktu cieszyć”. Cieszyłem się przez ok. 6 miesięcy. Po tym czasie wyczerpał się limit wydłużania, a ubytku zostało ok. 3 cm. Żywiłem nadzieję, że mój wzrost nie ulegnie zmianie, a różnicę długości uzupełnię wkładkami. Niestety urosłem.

Czas płynął dalej. Nauczyłem się żyć z ciągłym bólem i karykaturalnym chodzeniem. Ten stan trwał do marca 2017 roku. Zwykłe potknięcie sprawiło, że cały mój świat się zawalił. Potknięcie spowodowało, że obluzował się mechanizm rosnący endoprotezy, w wyniku którego na moich oczach noga skróciła się o 5cm. Nie ma słów, które opisałby ból i bezradność, która mi wówczas towarzyszyła. Trafiłem natychmiast do najbliższego szpitala, gdzie stwierdzono, iż nie potrafią mi pomóc i odsyłają mnie do mojego macierzystego szpitala. Trafiłem do niego tydzień od zdarzenia.

Tego dnia usłyszałem kolejny wyrok – "Jesteś dorosły i twoja endoproteza nie zostanie zrefundowana i nic w tej chwili nie możemy dla Ciebie zrobić”. Tak. Wypuścili mnie i do tej pory chodzę o kulach z endoprotezą, która rusza się raz w górę, raz w dół i niszczy moją nieszczęsną nogę od środka. Dostałem zalecenie, aby leżeć, co dla mnie oznacza całkowite wykluczenie społeczne i czekanie. Na co? Na cud?

Przytaczanie kolejnych historii, w których byłem straszony i poniżany zrobiłoby z tej wypowiedzi potężną i smutną książkę. Więc w ogromnym skrócie podsumuję:
• 10 operacji na jednej nodze,
• 2 i pół roku (łącznie) przebywania w gipsie,
• niezliczona ilość chemii, antybiotyków i innych lekarstw,
• ponad 14 lat walki, gdzie połowę tych lat spędziłem w szpitalnym łóżku,
• uszkodzona endoproteza,
• nieustający ból,
• aż wreszcie nieszczęśliwy wypadek, który skrócił mi nogę o 5 cm, co daje łącznie ponad 11cm ubytku w długości.

Powyższa historia przedstawia moją rzeczywistość. A przyszłość? Mogę żyć z bólem, mogę kuleć, ale nie chcę trafić na wózek i uzależnić się od pomocy innych osób.

Kochani ludzie dobrej woli – zwracam się do Was z prośbą o pomoc. Koszt endoprotezy, to ponad 100 000 PLN. Do tego należy doliczyć koszty operacji, leczenia szpitalnego i rehabilitacji, które nie są mi jeszcze znane. Moja rodzina i przyjaciele robią wszystko co w ich mocy, aby uzbierać tę kwotę, jednak przerasta ona nasze możliwości. Czas działa na moją niekorzyść, gdyż każdy dzień z zepsutą endoprotezą pogarsza kondycję mojego całego ciała.
Krzysiek Kacprzak

Sonda

Czy na ulicy Wolności powinno być więcej np. świateł, aby spowolnić ruch na odcinku do Cieplic?

Oddanych
głosów
567
Tak
31%
Nie, tak jak jest jest dobrze
60%
Nie mam zdania
9%
 
Głos ulicy
Nie "siedzimy" na telefonach
 
Warto wiedzieć
Specjalnie szkoleni rosyjscy agenci sabotują w Europie
Rozmowy Jelonki
Strzelania będą tylko raz w tygodniu
 
Nekrologi
Pogrzeb Piotra Kubana
 
112
Polo spłonęło na Pola
 
Aktualności
Kręca film na Placu Piastowskim
 
112
Kolizja w Radomierzu
Copyright © 2002-2025 Highlander's Group