Rekolekcje paryskie. Józef Tischner
Józef Tischner przyjeżdżał do Paryża na zaproszenie polskich pallotynów – księży znanych ze swojej działalności duszpasterskiej i wydawniczej. Teksty zebrane w omawianym tomie to nie tylko rekolekcje, również wykłady, homilie, pogadanki. Wygłaszał je dla pokolenia stanu wojennego – emigrantów, którzy musieli opuścić Polskę lub nie mogli do niej wrócić. Każde jego wystąpienie w stolicy Francji było wydarzeniem. Słuchali go wszyscy bez względu na poziom wykształcenia, poglądy czy podejście do spraw wiary. Byli spragnieni wiadomości z kraju, ale przede wszystkim szukali odpowiedzi na pytanie ‘co dalej’. Dojmującym stanem było poczucie klęski. Tischner przede wszystkim próbował obudzić nadzieję. Wiele osób zapamiętało zdanie: „Trzeba sadzić drzewa, a las sam wyrośnie”. „Rekolekcje paryskie” rozpoczyna konferencja dla sióstr z 1984 r. Jej tematem jest pogmatwana sytuacja w Polsce po stanie wojennym, głównie w kontekście duchowości i religijności. Kończy kazanie z 1991 roku pod znamiennym tytułem „Możemy zaśpiewać pieśń wolności”. Siedem lat różnicy - jest to niepowtarzalna okazja, aby zaobserwować jak zmieniał się styl księdza Tischnera, tym bardziej, że opublikowane teksty pierwotnie zostały wygłoszone, a następnie spisane z taśm magnetofonowych dla potrzeb wydawnictwa, dzięki czemu czytając obcujemy z „językiem mówionym”. Pozostaje jeszcze sprawa zasadnicza: czy oprócz przypomnienia atmosfery lat 80-tych, słowa wówczas wypowiedziane mogą być dla nas jeszcze aktualne? Okazuje się, że ksiądz Tischner już wtedy zastanawiał się nad pojęciem wolności, rozważał czym jest naród, jakie jest znaczenie wiary, nawiązywał do myśli politycznej Norwida, głosił swoją koncepcję człowieka, czyli tego, który zło potrafi przemienić w dobro. Wierzył, że powstanie w Polsce społeczeństwo oparte na dialogu. Czy miał rację? Książka dostępna w zbiorach Książnicy Karkonoskiej (KH)
Lepiej przemilczeć. Daisy von Pless
Maria Teresa Oliwia Cornwallis-West a po mężu Hochberg von Pless, nazywana Stokrotką, Słonkiem, Promyczkiem, urodziła się w Walii w 1873 w angielskiej rodzinie arystokratycznej. W 1891 roku poślubiła jednego z najbogatszych niemieckich arystokratów, księcia pszczyńskiego Hansa Heinricha XV Hochberga. Przeprowadziła się na Śląsk, jej ukochanym domem stał się Książ, gdzie z radością odkrywała piękno przyrody, pielęgnowała ogród, prowadziła działalność charytatywną i gościła najważniejszych przedstawicieli europejskich dworów. Opublikowane pamiętniki dotyczą okresu 1895-1920 i są „skromnym memoriałem” z uczestnictwa w orbicie wydarzeń ważnych ale i prywatnych przemyśleń kobiety, która wyrosła w epoce wiktoriańskiej, lecz żyła w edwardiańskiej. Wychowana w tradycji, w której kobiety powinny milczeć udowadniała swoim życiem, że kobiety mają głos. Z treści pamiętnika wyłania się obraz młodej, kochającej życie, podróże, bale, polowanie, przejażdżki kobiety, którą odpychał przepych, a zachwycała przyroda i podróże. Z jej relacji poznamy Indie, Monte Carlo, Kair, Cannes , salony Berlina, Londynu, Poczdamu i Łańcuta. Spotkamy Królów, Cesarzy, arystokratów, bohaterów podręczników historycznych, którzy romansują, bawią się, martwią, rozmawiają.
Dziś pewnie by była celebrytką, bo kto się w niej nie kochał, obsypywana komplementami, zapraszana na wszystkie ważne wydarzenia towarzyskie pozostawała w zażyłych stosunkach z Cesarzem Niemiec i Królem Anglii, chociaż jak pisze, najbardziej lubiła las w Książu i jazdę konną. Sprowadziła konie arabskie z Indii, prowadziła auto, balowała do rana, a przy okazji wychowywała synów, pilnowała kariery politycznej męża i łowiła pstrągi.
Dla niektórych czytelników być może stanie się po lekturze pamiętników osobą infantylną, a może wręcz odwrotnie, damą zbyt odważną w religijnych i politycznych poglądach, lub szczerą i ciepłą Stokrotką, z którą chce się wybrać na nocną przejażdżkę…
Daisy von Pless pozostawiła po sobie wspomnienie czasów sprzed katastrofy wojny, dokument o dyplomacji, modzie, rozwoju technicznym, podróżowaniu, kulinariach, zwyczajach domów arystokratycznych. Utrwaliła obraz siebie, szczęśliwej i osamotnionej, młodej i bojącej się zestarzeć. Kobiety, z którą można konie kraść. Co przemilczała ? Lepiej samemu to wyczytać z jej pamiętników. Książka dostępna w zbiorach Książnicy Karkonoskiej. (JJ)
Obcy w lesie . Danuta Parlak
„W lesie panował spokój. Było przyjemne, ciepłe przedpołudnie. Wszyscy odpoczywali.[…] Słychać było łagodny szelest liści, brzęczenie owadów, ciche głosy ptaków… I wtedy właśnie pojawił się On.
W lesie pojawia się ktoś nowy. Wygląda inaczej niż wszyscy. Zaprzyjaźnić się z nim? Może lepiej poczekać? Poobserwować go trochę, poznać – zastanawia się Wiewióra. A jeśli nowy się nie spodoba? I to tylko dlatego, że jest inny? Inny, czyli Obcy, nie taki jak my. „Obcy zawsze coś knuje. Nie można mu ufać” – przekonuje Rudy, przyjaciel Wiewióry. Tymczasem w lesie dochodzi do sensacyjnych i tajemniczych wydarzeń: porwanie pisklęcia, kradzież miodu… Czy stoi za tym Obcy? Rudy jest tego pewien. Czy ma rację? Kim okaże się nieznany przybysz? Trzeba przeczytać, aby się tego dowiedzieć, zapraszamy zatem do lektury. Książka dostępna w zbiorach Książnicy Karkonoskiej. (AJ)
Łyżeczka. Izabela Szylko; czytają: Grażyna Barszczewska, Małgorzata Buczkowska, Ksawery Szlenkier
To książka, która zaskakuje i porusza. Izabela Szylko zapoznaje nas z historią trzech pokoleń kobiet. Najpierw babkę, która przechodzi przez ciężkie wydarzenia wojenne, potem jej córkę, która ma dość skomplikowane relacje z dominującą matką. Jest wreszcie trzecie pokolenie, gdzie toczy się główna akcja. Bohaterką jest Majka- trzydziestopięcioletnia architekt wnętrz, szczęśliwa mama uroczego Piotrusia, żona Adama- można by pomyśleć- obraz kobiety spełnionej i na swoim miejscu. Co się stało,że już na początku swojej opowieści oświadcza, że zabiła swoją matkę? ,, Łyżeczka” na długo pozostaje w pamięci i naprawdę nie będziecie żałować, że jej słuchacie!
Audiobook dostępny w zbiorach Wypożyczalni Książki Mówionej Książnicy Karkonoskiej. (AS)
