REGION: Odszedł Andrzej „Kargul” Juszczyk

Ze swoimi darem zjednywania sobie sympatii w każdym środowisku, szybko, jeszcze w czasach szkolnych, poznał karkonoskie schroniska i ich bywalców. Nic w tym dziwnego, że został ratownikiem. Najmłodszym w dziejach ratownictwa górskiego w Karkonoszach. Gdy kończył 18 lat, miał już za sobą pierwsze szkolenia, i udział w akcjach.

Potem już tak jak, każdy z nas, złożył przysięgę i dostał wymarzoną odznaka z błękitnym krzyżem. Ci, którzy Go znali, wiedzieli, że nie lubił wykonywać bez potrzeby zbędnych ruchów. Obdarzony intuicją, doświadczeniem, znajomością terenu i wyszkoleniem, zmieniał się, gdy trzeba było działać szybko i sprawnie. Wcześnie stał się Postacią. Kimś, o kim z czasem mówili także ci, którym wcześniej nie dane było spotkać Go osobiście. Nierzadko bywałem świadkiem komicznych sytuacji, gdy niedzielny narciarz lub turysta opowiadał podkolorowane anegdoty o Nim, nie mając pojęcia, że właśnie poznany sympatyczny ratownik jest… bohaterem opowiadanej historii.

Przez ponad 30 był aktywnym uczestnikiem i współtwórcą historii karkonoskiego GOPR-u.
Szukając zdjęć do ilustracji wspomnienia o Nim, świadomie wybrałem nie te z czasu pracy w pogotowiu. Te znamy wszyscy. Wybrałem to nietypowe. Sprzed niespełna dwóch, kiedy z niegdysiejszego człowieka gór, stawał się człowiekiem czynu w biznesie. Tak, ten mężczyzna w okularach, pochylony nad komputerem, to także On.
Wierzę, że na swój ostatni, najważniejszy dyżur, na który odprowadzimy Go w najbliższy wtorek, wyruszy w goprowskim swetrze z odznaką. Spocznie obok swojego Ojca, na cmentarzu w Karpaczu, mając tuż przed sobą Śnieżkę i Kocioł Łomniczki.

Byłeś szczęściarzem. Z tych, co to nie da się ich nie lubić. Na myśl o Tobie, na hasło Kargul rzucone w towarzystwie, od razu widziało się uśmiech na twarzach tych, którym dane było poznać Go osobiście. Którym niejednokrotnie pomogłeś, ot tak zwyczajnie. Z odruchu serca. Serca, które przestało bić przedwcześnie.
Odszedłeś na dyżur, tam gdzie już wcześniej poszli nasi. Wiem Jędruś, że tam w niebiańskiej dyżurce masz już należne Ci miejsce.

Jacek Jaśko, Kopaniec, 26 stycznia 2009