Jelenia Góra: Łazankowa w roli głównej

Pani Krystyna, specjalnie dla przedszkolaków przygotowała przedstawienie, w którym główne role grali rodzice. Była to niezwykłe przeżycie nie tylko dla dzieci ale i niecodziennych aktorów.

Po inscenizacji „Koziołka Matołka” na wszystkich czekały liczne atrakcje między innymi basen, licytacja prac plastycznych w wykonaniu przedszkolaków. Nie zabrakło także ciepłych dań i napojów. Panie z przedszkola serwowały ciepły bigos. Można było także skosztować pysznych ciast, które przed festynem przyniosły mamy niektórych dzieci.

Festyn zakończył się w miłej atmosferze. Wszystkim się bardzo podobało, jednak w pamięci najmniejszych z pewnością zostanie spotkanie z serialową panią Łazankową.

Warto przypomnieć, że Krystyna Dmochowska w listopadzie ubiegłego roku obchodziła jubileusz 25-lecia pracy na scenie Teatru Jeleniogórskiego im. Norwida.
– To doświadczenie bardzo mi pomaga, kiedy występuję przed kamerą – opowiada aktorka.

Nie gra głównej roli w „Pierwszej miłości”, jednym z najbardziej popularnych seriali telewizyjnych, ale drugoplanową postać. A i tak pokazują ją ludzie na ulicy. – Patrzcie, Łazankowa! – mówią

Krystyna Dmochowska występuje razem z plejadą gwiazd: Marią Pakulnis, Leonem Niemczykiem oraz Konradem Imielą. Serial jest kręcony od ponad półtora roku. Dotychczas wyemitowano ponad 100 odcinków. Pani Krystyna zdradziła nam, dlaczego taki film może trwać prawie bez końca.

– Producenci analizują oglądalność. Jeśli wzrasta, lub utrzymuje się na tym samym poziomie, powstają kolejne partie scenariusza i zadania dla aktorów. Serial się rozbudowuje – uśmiecha się Dmochowska. W przypadku „Pierwszej miłości” jeszcze nie zdarzyło się, by oglądalność spadła.

Ale to nie granie w serialach jest pasją jeleniogórskiej aktorki. Od sześciu lat prowadzi własny Teatr Klasyka. Placówka nietypowa, bo z przedstawieniami jeździ po szkołach. Aktorami są dzieci. – Nauczyciele powinni nauczyć najmłodszych pięknej wymowy, a często tego nie potrafią. Staram się im pomóc – mówi Krystyna Dmochowska.
Sama pisze scenariusz, choćby na podstawie „Pipi pończoszanki” Astrid Lindgren, sama szyje kostiumy, sama wymyśla scenografię.
Dzieci grają w sztuce z marszu. Zaprasza głównie tych uczniów, którzy mają wady wymowy lub są nieśmiali. Po takim spektaklu nauczycielki dziękują. Mówią, że ci, którzy na lekcji bali się otworzyć buzię, teraz są bardziej aktywni i mniej spięci.

W wolnych chwilach maluje. Jest absolwentką Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej we Wrocławiu. Maturę zdała w Liceum Sztuk Plastycznych.