W dobie, kiedy bez komputerowych wizualizacji trudno się obejść nawet klasycznemu teatrowi dramatycznemu, kłopotem jest wyobrazić sobie, aby widowisko teatralne dla dzieci – zarażonych kiczowatymi bajkami w telewizji – obyło się bez pikseli a jednocześnie zachowało pełnię walorów estetycznych. Stało się tak w najnowszej produkcji Zdrojowego Teatru Animacji, „Piotrusiu i Wilku”, bajce, do której Sergiusz Prokofiew napisał muzykę w 1936 roku.
Po pozycję sięgnął Libor Štoumpf z Chrudima (Czechy), mistrz czarnego teatru, dobrze znany zwłaszcza najmłodszym jeleniogórzanom, którzy pamiętają to z projektu „Skok w blok” – objazdowego teatrzyku lalkowego, który wzruszał i bawił dzieci w poprzednich latach. Tym razem Czech pokazał klasę dokonując świetnej adaptacji dzieła Prokofiewa, na które składa się charakterystyczna muzyka ilustracyjna oraz powiastka złożona w różnych bajkowych wątków literatury światowej.
Czarny teatr to magia: ubrani na czarno aktorzy stają się niewidzialni na czarnym tle, a odpowiednie ustawienie świateł uwypukla lalki i inne przedmioty, które – animowane przez artystów – ożywają niczym dotknięte magiczną różdżką. Tak też jest w „Piotrusiu i Wilku” Zdrojowego Teatru Animacji. Jedynie Sylwester Kuper (narrator) i Dorota Bąblińska-Korczycka, objawiają swoje oblicza. Pozostali: Dorota Fluder, Katarzyna Morawska, Jacek Maksimowicz, Radosław Biniek, pozostają poza zasięgiem wzroku widza, ale efekty ich gry widzą wszyscy. I słusznie biją brawo.
Piotruś żyjący w beztrosce dzieciństwa musi stawić czoła groźnemu Wilkowi, który pożera Kaczkę i nosi się z zamiarem spałaszowania Kota i Ptaszka. Dzielny chłopiec łapie drapieżnika i odstawia go do cyrku – ta prościutka fabuła nabiera w wizji Štoumpfa (jednocześnie scenografa) głębi niespotykanej. Przedmioty i zabawne lalki – animowane perfekcyjnie z zachowaniem najdrobniejszych szczegółów poruszania się – nadają dziełu fantastyczną trójwymiarowość.
Do tego walor edukacyjny, bo przecież Prokofiew skomponował tę bajkę, aby oswajać najmłodszych widzów w muzyką oraz instrumentami. Sylwester Kuper świetnie wywiązuje się z roli nauczyciela, który demonstruje najmłodszym widzom instrumenty. Z ich pomocą muzycznie zostanie odmalowana każda postać, a motywy przewodnie Piotrusia, Ptaszka, Kota, Wilka, Dziadka i Myśliwych długo po spektaklu brzmią w uszach. Spektakl jest interaktywny: narrator przepytuje młodych widzów, czy zapamiętali instrumentarium. Dzieci pamięć mają świetną. W sztuce wykorzystano też Taniec Węgierski Johannesa Brahmsa jako ilustrację do przekomicznej historyki, która koronuje dzieło.
Sumując – mimo „polowych” warunków, w jakich przychodzi pracować zespołowi Zdrojowego Teatru Animacji pozbawionemu remontowanej sceny – to (po „Tomciu Paluszku”) kolejna udana sztuka ZTA. Jej areną jest sala MDK „Muflon” w Sobieszowie. Oczywiście można ponarzekać na brak amfiteatralnej widowni i kiepską akustykę, ale po co?
Lepiej udać się na drugie premierowe przedstawienie „Piotrusia i Wika”, które odbędzie się 14 lutego o godz. 16. – Chcemy zadowolić wszystkich miłośników naszego teatru i dlatego organizujemy dwie premiery. Wszyscy chętni nie zmieściliby się w skromnych rzędach za jednym razem – mówi Bogdan Nauka, dyrektor ZTA.
